این روزها و در این فضای مسموم قوم گرایانه، جای خالی یک نفر بیش از پیش احساس می شود…
امروز، استان ما با فقدانی بزرگ روبرو است؛ فقدان مردی که نه تنها یک مدیر، بلکه یک برادر دلسوز، یک رهبر فراقومی و یک الگوی بی‌بدیل در اعتدال و همدلی بود. غلامرضا شریعتی، چهره‌ای که نامش با وفاق، تعصب و غیرت برای خدمت به مردم گره خورده بود، امروز جای خالی از حضور پررنگش در دل ها بجای مانده است.
شریعتی نه تنها یک استاندار، بلکه یک مبدع بود؛ کسی که با نگاهی فراقومی، اختلافات را به فرصت‌هایی برای همکاری تبدیل کرد. او با اعتدال و درایت، میان اقوام و گروه‌های مختلف پلی از همدلی و تفاهم ساخت. در روزهای سخت، او نه پشت میز، بلکه در میان مردم بود؛ شبانه‌روز و بی‌مزد و منت، برای رفع مشکلات و بهبود زندگی مردم استان زادگاهش تلاش می‌کرد.
تعصب او به استان و مردمش مثال‌زدنی بود. او نه برای نام و نشان، که برای خدمت پای کار ایستاد. دلسوزی‌های بی‌شائبه‌اش، از او چهره‌ای ساخت که هرگز فراموش نخواهد شد. امروز، جای خالی او نه تنها در ساختمان استانداری، که در قلب‌های مردم این استان احساس می‌شود.
غلامرضا شریعتی اکنون در کانون قدرت نیست ، اما یاد و خاطره‌اش همچون چراغی فروزان، راهنمای همه کسانی است که دغدغه خدمت به مردم و اعتلای این سرزمین را دارند. او به ما آموخت که وفاق و همدلی، نه یک شعار، که یک راه است؛ راهی که باید با تعصب و غیرت برای خدمت، پیموده شود
